بررسی اثر سایتوتوکسیک کانتاریدین بر بقای پروماستیگوت و آماستیگوت لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی

سابقه و هدف: لیشمانیوزیس جلدی از مشکلات عمده سلامت در بسیاری از کشورها است. کانتاریدین جزو ترکیبات ترپنوئیدی است که در سوسک های خانواده meloidae و oedomeridae وجود داشته و ماده ایی تاول زاست. در طب سنتی کانتاریدین برای درمان زگیل به کار رفته است. هدف از این مطالعه تعیین اثر سایتوتوکسیک کانتاریدین بر بقای پروماستیگوت و ماکروفاژ آلوده به انگل لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی می باشد. مواد و روش ها: تحقیق حاضر با طراحی تجربی و با دوز 106 انگل در میلی لیتر و 105 ماکروفاژ آلوده به انگل صورت گرفت. اثر کانتاریدین با غلظت های 5/0 تا 50 میکروگرم در میلی لیتر، بر بقای پروماستیگوت و آماستیگوت لیشمانیا ماژوز در شرایط برون تنی پس از گذشت 72 و 48، 24 ساعت، با روش mtt تعیین شد. نتایج: کانتاریدین با غلظتµg/ml 50 وµg/ml 5/0 پس از 72 ساعت در پروماستیگوت ها به ترتیب 86/49 درصد و 26/14 درصد کشندگی داد. میزان کشندگی کانتاریدین با غلظتµg/ml 50 پس از 72 ساعت در ماکروفاژ آلوده به لیشمانیا ماژور 97/29 درصد و کانتاریدین با غلظت µg/ml 5/0، 33/2 درصد بود. درصد کشندگی کانتاریدین با غلظتµg/ml 50 وµg/ml 5/0 پس از 72 ساعت در ماکروفاژهای غیرآلوده به ترتیب، 86/22 و 23/15 بود. نتیجه گیری: کانتاریدین بر روی پروماستیگوت های لیشمانیا ماژور و ماکروفاژهای آلوده به انگل اثر کشندگی دارد. توصیه می شود که تحقیقات بیشتری در شرایط درون تنی جهت بررسی اثربخشی این ترکیب شیمیایی انجام شود.